Μακάρι να έχω φύγει και να μην ξαναζήσω τέτοια τραγωδία.
Έτσι όμως που βλέπω ότι εξελίσσεται η δημόσια συζήτηση για την τραγωδία, προβλέπω το εξής:
Θα εγκατασταθούν, μετά από όλα αυτά, τα πιο τέλεια από πλευράς τεχνολογίας συστήματα και δικλείδες ασφαλείας και όπως όλα αυτά τα συστήματα θα έχουν και την επιλογή "manual" (χειροκίνητο) για την περίπτωση που τό σύστημα για τον άλφα ή τον βήτα λόγω δεν δουλέψει!
Θα μπούν 2 και 3 σταθμάρχες σε κάθε σταθμό και όταν κατά λάθος ο ένας πατήσει το κουμπί manual και οι άλλοι δύο την έχουν κοπανήσει, και συμβεί μιά ανάλογη τραγωδία, θα την πέσουν όλοι στην τότε κυβέρνηση γιατί δεν έφερε το σύστημα που θα έκοβε το δάκτυλο του σταθμάρχη και θα τον παλούκωνε μπροστα στον πίνακα ελέγχου για να παρακολουθεί την πορεία του τραίνου με τα μάτια του.
Από τις μαρτυρίες των εκεί σταθμαρχών λέγεται ότι το σύστημα στην Λάρισα λειτουργούσε αλλά ο σταθμάρχης λόγω απειρίας δεν ήξερε να το χρησιμοποιήσει και το είχε γυρίσει στο "manual" με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όλα ξεκινούν από το τρόπο που διορίζονται οι υπάλληλοι σε θέσεις ευθύνης, την εκαπαίδευσή τους, την τελική πιστοποίησή τους και την συνεχή τους αξιολόγηση.
Σε αυτά θα πρέπει να πιέζουμε διαρκώς και αδιάλειπτα τις κυβερνήσεις εάν δεν θέλουμε άλλες τραγωδίες σε οποιονδήποτε τομέα.
Είδα απόστρατους Στρατηγούς να γράφουν ότι το 1940 με την επιστράτευση, μετακίνησαν 10.000 τρένα για το μέτωπο της Αλβανίας 24 ώρες το 24ωρο, σε μονή γραμμή, χωρίς κανένα ηλεκτρονικό σύστημα και χάρη στην εκπαίδευση και ευσυνειδησία των υπαλλήλων, δεν υπήρξε κανένα ατύχημα!
Τι να πείς σαν αντίλογο σε αυτούς τους ανθρώπους?
Το σκέφτηκα και αυτό με οδήγησε να γράψω σήμερα αυτές τις σκέψεις!
